Czasem pada śnieg w styczniu:)

 

Park przy ul. Kazimierza Wielkiego w Krakowie

Planty

Komu zima, komu poncz błękitnooki?:)

 

Wreszcie prawdziwa zima!:) Zawsze gdy spadnie pierwszy porządny śnieg, taki, który "w oczy gryzie", idę na spacer i amatorsko pstrykam... Chwytam chwile;)

Komu zima, komu poncz błękitnooki...
 (Komu zima, arak i punsz gołubogłazyj...)
 Zima - arak, poncz błękitnooki komuś,
 Komuś - wino z korzeniami, z aromatem,
 Komuś wreszcie gwiazd okrutnych wyrok słony
 W zadymioną pozwolono przenieść chatę.
 
 Trochę ciepła z sierści owiec na pociechę,
 Trochę ciepła, jakim pomiot tchnie z kurnika;
 Ja za życie oddam wszystko - za opiekę,
 I zapałka mnie potrafi ogrzać zwykła.
 
 Spójrz: mam w ręku tylko mały dzban chropawy,
 A pisk gwiezdny wciąż łaskocze słabe ucho,
 Ale ciepło sypkiej glinki, żółcień trawy
 Muszę kochać nawet skroś te marne puchy.
 
 Lekko głaskać runo, wzruszać słomę,
 Zimą głodną trwać w rogoży jak jabłonie,
 Ku obcemu lgnąć z czułością nieświadomą,
 Szperać w pustce i wciąż czekać nieprzytomnie.
 
 Niech spiskowcy gdzieś się spieszą w kopnym śniegu,
 Niczym owce, a śnieg skrzypi, dmie wichura,
 Komuś zima - gorzką drogą do noclegu,
 Komuś - solą uroczystych uraz.
 
 Gdybyż unieść blask pochodni do księżyca,
 Z psem iść naprzęd pod gwiaździstą solą nocy,
 Z kurem w garnku wejść do izby czarownicy...
 A śnieg biały, a śnieg biały gryzie oczy.
 1922 r.
 Osip Mandelsztam
 tł. Gina Gieysztor

Gdzie mam się podziać w tym styczniu przeklętym?...
 (Kuda mnie diet'sia w etom janwarie?...)
 Gdzie mam się podziać w tym styczniu przeklętym?
 Otwarte miasto czepia się obrzydle...
 Może mnie upił widok drzwi zamkniętych?
 - Wyć się chce: wszędzie zasuwy i rygle.
 
 I te pończochy rozszczekanych przecznic,
 I te spiżarnie wykrzywionych ulic:
 Zza wszystkich rogów wrogów niebezpiecznych
 I w każdym kącie końca oczekuję.
 
 I w dół porosły brodawkami mroku,
 Ślizgam się, brnąc ku pompie oblodzonej,
 I łykam martwe powietrze w rytm kroków,
 I gorączkują się gwarne gawrony.
 
 A ja na ziemi jęczę i złorzeczę,
 Potknąwszy się o czyjś zgubiony chodak:
 - Niech ktoś przeczyta! doradzi! uleczy!
 Niech choć zagadnie na kolczastych schodach!
 Woroneż, koniec stycznia - luty 1937 r.
 Osip Mandelsztam
 tł. Stanisław Barańczak