"Wszystkiemu winien sierpień"

Zdjęcie moje

Rok temu zamieściłam poniższy wpis. Uwielbiam przywołany w nim cytat, dlatego powtórzę go na swoim blogu.

 Barbara Wachowicz w Bohaterkach powstańczej Warszawy (wspaniała książka, do której lubię wracać) przytoczyła fragment listu Krystyny Wańkowiczówny z 17 sierpnia 1941 roku, jaki napisała do swojej siostry, zwanej w rodzinie Tili lub Tiluszkiem. Pisarka przedstawia okoliczności powstania tego listu i jego późniejsze losy. Krystyna opisuje w nim chwilę, kiedy zdołała uciec od domowych obowiązków i przysiąść na łące w Puszczy Kampinoskiej. Autor Ziela na kraterze otrzymał kopię tego listu od Tili po wojnie, nadał impresji tytuł Polski sierpień i dopisał "Jakie to piękne".

Wszystkiemu winien sierpień. Pyszny miesiąc. Jarzębiny są już dawno czerwone, a przedwczoraj, na Zielną, na wsi tam pewnie oni pojechali do Olchowca na mszę z bukietami kwiatowo-kłosowo-owocowo-jarzynowymi. I ścierniska na święcickim gaju są najlepsze do galopów, podorywki jeszcze pewno nie zaczęte. W sierpniu upały są najbardziej nasycone i w żadnym innym miesiącu tak głębokie i wilgotne cienie nie leżą pod drzewami w suche, gorące dni. I żadne inne noce nie mają takiego ciemnego nieba z lecącymi gwiazdami, ani ogórków z miodem, ani pierwszych jabłek, ani takich niebieskich zmierzchów. [...]
Każdego roku o tej porze, kiedy zwoziło się ostatnie zgraby ze ściernisk [...] serce ściskało się strasznym żalem za końcem wakacji. [...] Dlatego lubię sierpień, że w żadnym innym miesiącu nie ma takiego natężenia radości dojrzałego, pełnego lata, i tak intensywnego smutku lata przełamującego się ku jesieni.

Krystyna Wańkowicz, cyt za: B. Wachowicz, Bohaterki Powstańczej Warszawy. Musimy być mocne i jasne, Muza, Warszawa 2014, s. 187-188 [o książce pisałam TUTAJ i TUTAJ]