Sensacyjne wiadomości! Oto nowości i zapowiedzi, które zwróciły moją uwagę

Literatura piękna

Uwielbiam opowiadania Alice Munro. Mam prawie wszystkie przełożone dotąd na polski tomy (i przeczytane), a ten debiutancki mam zamiar sobie zamówić, ale na razie czekam na... zastrzyk gotówki.

Trzeba było Okrągłego Stołu w 1989 roku, wyborów, transformacji ustrojowej, by Nikt nie woła mogło się wreszcie ukazać. Zajęło się powieścią Wydawnictwo Literackie, to samo, które teraz dociera ze wznowieniem do Ciebie, czytelniku. Jak się czułem trzymając po 33 latach egzemplarz w ręku? Po tak długim czekaniu uczucia są złożone, satysfakcja niełatwa. Cały czas nurtuje świadomość zmarnowanej egzystencji tej książki, czasu jej niedostępności, a więc i niemożności podzielenia się z czytelnikiem moim fundamentalnym doświadczeniem. Przecież po to została napisana! W letni, upalny dzień spotkałem w Konstancinie kierownika produkcji filmu Nikt nie woła, entuzjastę tej powieści, którą jako jeden z pierwszych poznał z maszynopisu. Teraz, kiedy się ukazała, przeczytał ją ponownie. „Musiałeś tam wiele złagodzić”, powiedział. Zaprzeczyłem stanowczo. „Nic nie złagodziłem. Nic nie zmieniłem. To czasy się zmieniły! I ty, ty też się zmieniłeś”. I jeszcze jedna rozmowa, w tym samym Konstancinie, tego samego lata. Starsza, bardzo dystyngowana pani, erudytka, po przeczytaniu „Nikt nie woła”, powiedziała, wyraźnie skrępowana: „Przepraszam, że to poruszam... Ale czy pan wie, jakie były dalsze losy tej dziewczyny, która żegnała się z Bożkiem na peronie w Samarkandzie? Czy wie pan, co się z nią stało?”. „Tak, wiem”. „Co?” „Jest babcią moich wnucząt”. Pani otworzyła usta, jakby musiała nabrać tchu — i rozpłakała się.

UWAGA! UWAGA! SENSACJA! Polską literaturę, jak się dziś dowiedziałam z tygodnika "W sieci", wzbogaci nowa powieść napisana przez poetę. Maciej Pawlicki, kończąc recenzję nowego tomiku Jana Polkowskiego pt. Głosy, wspomniał tajemniczo o wiekopomnej dla polskich czytelników chwili. Otóż 7 stycznia 2013 roku w godzinach popołudniowych [...] poeta Jan Polkowski nad czarną klawiaturą laptopa na chwilę zatrzymał wskazujący palec prawej ręki, po czym cichym kliknięciem odesłał do krakowskiego wydawnictwa [nazwy autor nie zdradził ] ostateczną wersję swej pierwszej w życiu powieści. Tytuł Ślady Krwi. Przypadki Henryka Harsynowicza. Mam honor być wśród  kilku pierwszych osób, które ją przeczytały, powiem więc tylko, że jest to genialnie napisana, bardzo mocna i bardzo ważna powieść.
Będę zatem z niecierpliwością wypatrywać tej powieści.

Autor od lat opisuje burzliwe dzieje ziem kresowych. Otrzymujemy fascynującą opowieść, w której splatają się losy wielu bohaterów, Polaków, Ukraińców, Żydów, Niemców, Rosjan, Ormian i Karaimów. Miłośnicy Lwowa odnajdą w niej niepowtarzalny klimat przedwojennego miasta, jego życia duchowego, towarzyskich spotkań. Wielka i tragiczna miłość polskiej dziewczyny i ukraińskiego chłopca ujawnia sens ludzkiej egzystencji w poszukiwaniu prawdy w podzielonym świecie. Porywająca akcja, klarowny i piękny język, a przede wszystkim głębia psychologiczna nadają koloryt i smak autentycznym wydarzeniom. Ukraiński kochanek stawia podstawowe pytania o wartość ludzkiego życia i sens historii. To ZNAKOMITY KRESOWY EPOS, w którym odkrywamy polskie losy i naszą zagubioną pamięć. Powieść ukazała się nakładem krakowskiego wydawnictwa Arcana.

A teraz literatura faktu

Wydawnictwo Replika wypuściło właśnie na rynek książkę, która jest zbiorem osobistych relacji Polaków, którzy doświadczyli na Wołyniu gehenny trzech wrogów, podjęli z nimi walkę, a po wygranej wojnie musieli opuścić swoje domy, osiedlić się w Ojczyźnie o nowych granicach i znosić prześladowania ludowej władzy.

Opowiadają:

Zygmunt Maguza, Władysław Siemaszko, Halina Górka-Grabowska, Jan Lipiński, Adam Kownacki, Tadeusz Wolak, Florian Skarżyński, Roman Domański.

Relacje zebrał i opracował niestrudzony tropiciel polskości na obszarach postsowieckich – pisarz, dziennikarz i reporter - Marek A. Koprowski.

Tę książkę każdy Polak powinien mieć w swoim antykwariacie!

SENSACJA!

Pragnienie napisania powieści nie opuszczało Broniewskiego niemal przez całe życie. Nosił ją „w głowie”, przelewał na papier, niszczył i znów do niej wracał. Z tych zmagań pozostały niepublikowane dotąd fragmenty: kilka opowiadań, satyryczne historyjki wojskowe, reportaże literackie, urywki dramatu, proza poetycka. Zaskakująca metaforyka, cięty dowcip, sugestywnie kreślone postacie ujawniają melancholijny temperament autora. Są świadectwem lęków, marzeń i rozczarowań.

W Stanęła naga... proza została wzbogacona o materiały biograficzne. Niedrukowane wcześniej listy, notatki z Pamiętnika, zapomniane dokumenty z czasów wojny polsko-bolszewickiej i międzywojnia. W efekcie otrzymujemy niezwykły portret Władysława Broniewskiego.

 Broniewski był kolekcjonerem. Liter. Zapisywał je na przypadkowych świstkach, kartkach i karteluszkach, czasem segregował w zeszytach. Lubił też karne szeregi urzędowego druku, trzymał

zaświadczenia, przepustki z wojska, ręcznie wypisywane rozkazy, meldunki, raporty, brudnopisy sprawozdań z akcji, legionowe Dokumenty Podróży. Wszystko  - pisze we wstępie do książki dr Wioletta Bojda, autorka opracowania, wstępu i komentarza. Książka ma się ukazać nakładem wydawnictwa Krytyki POlitycznej jeszcze w tym miesiącu.

I KOLEJNA SENSACJA!

Wokół artystów związanych z Romanem Polańskim przez lata krążyło wiele mitów, plotek, a nawet oskarżeń o satanizm. Książka ta zawiera historie, których dotąd nie było można w pełni opowiedzieć. Dopiero po śmierci Zofii, żony Krzysztofa Komedy, oraz Ewy Krzyżanowskiej, pracującej dla amerykańskich gwiazd matki Marka Nizińskiego, stało się to możliwe. Tomasz Lach, syn Zofii Komedy - Trzcińskiej, opowiada o trzech przyjaciołach, którzy chcieli zdobyć sławę, pieniądze i Hollywood. Rozwiewa wątpliwości dotyczące okoliczności śmierci Krzysztofa Komedy, uchyla kulisy tragicznego odejścia Marka Hłaski.

Książka Ostatni tacy przyjaciele. Komeda. Hłasko. Niziński obejmuje szesnaście miesięcy pobytu bohaterów w Ameryce. W tle wydarzeń odnajdujemy filmowy świat Los Angeles: Bulwar Zachodzącego Słońca, Rodeo Drive, studia Paramount Pictures, legendarny hotel gwiazd Chateau Marmont oraz Beverly Hills. Spotykamy takie ikony ówczesnego kina jak Fred Astaire, John Cassavetes, Mia Farrow czy Barbra Streisand. Poznajcie rządzący się bezwzględnymi, komercyjnymi i zarazem purytańskimi zasadami świat artystów Ameryki końca lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku…

Premiera książki będzie miała miejsce 4 lutego 2013 roku!!!  Ma się ukazać w Instytucie Wydawniczym Latarnik.

I jeszcze literatura historyczna

W tramwaju przeczytałam dziś w najnowszym numerze tygodnika "W sieci" mistrzowsko i humorystycznie napisaną przez Wojciecha Ladę recenzję  (będącą niejako skutkiem ubocznym stania przez niego w "legendarnym" warszawskim korku) tej oto nietypowej publikacji:

Oto początek genialnej recenzji W. Lady:

–Tylko mi nie mów, że jesteś taki peace & love – powiedziała. – Weź to. Mówię ci, nie pożałujesz. Lubię tę dziewczynę i zasadniczo wcale nie jestem taki peace & love, ale kiedy zobaczyłem, co każe mi czytać, natychmiast zamieniłem się w radykalny wariant war & hate. No bo, kto normalny polecałby komuś jako lekturę… leksykon. W dodatku jakichś karabinów!

Zabawne, prawda?:) A dalej jest jeszcze bardziej zabawnie i interesująco. Cóż, przekonał mnie Wojciech Lada, że warto mieć ten oryginalny album. To się nazywa "skuteczność recenzencka". Album został wydany przez Instytut Pamięci Narodowej we współpracy z Muzeum Powstania Warszawskiego. Na cenę jeszcze nie patrzyłam, żeby zawalu nie dostać.

Zainteresowało Was coś spośród wypatrzonych przeze mnie nowości i zapowiedzi? I mam jeszcze pytanko: jak kupić te wszystkie publikacje i nie pójść z torbami?