Impresja słowno-zdjęciowa z Camino Portugués na niedzielę

Średniowieczny most Puente de Zameiro (pierwszy dzień Camino)

Albergue w Tamel

Długo się zastanawiałam, czy i jak opisać swoje camino i czy podzielić się z tym na blogu. Parę osób mnie o to prosiło. Nie wiem, czy słowa pozwolą mi oddać ogrom przeżyć i uczuć. Pielgrzymka do Santiago de Compostela jest takie jak życie: pełne wzlotów i upadków, blasków i cieni; bywa, że doświadcza się smutku i słabości (nie tylko fizycznych), ale przeważają chwile, gdy czujesz, jak serce rozsadza radość, szczególnie wtedy, kiedy cały odznaczający się pięknem kształtów, barw i dźwięków krajobraz jest tylko dla mnie lub gdy mijający Cię pielgrzym pozdrowi ze szczerym uśmiechem i wspomoże, oddając swoje kijki trekkingowe lub posmaruje maścią „łypiące” kolano. Przed oczami mam wciąż ścieżki, które przemierzałam, kamienie, wzgórza, wodospady, strumyki, winnice, wiejskie domy i pracujących na polach okolicznych mieszkańców, maleńkie kościoły i krzyże przydrożne, bary czy kawiarnie, żółte strzałki. Podziwiając na każdym kroku niesamowite krajobrazy i spotykając innych pielgrzymów, modliłam się słowami Zbigniewa Herberta:


- pozwól o Panie abym nie myślał o moich wodnistookich szarych niemądrych prześladowcach
kiedy słońce schodzi w Morze Jońskie prawdziwie nieopisane
żebym rozumiał innych ludzi inne języki inne cierpienia
a nade wszystko żebym był pokorny
to znaczy ten który pragnie źródła
 
dziękuję Ci Panie że stworzyłeś świat piękny i różny
a jeśli jest to Twoje uwodzenie jestem uwiedziony
na zawsze i bez wybaczenia

Niezapomniane są twarze innych peregrinos. Ich imiona na zawsze pozostaną w moim sercu. Życzliwość i wsparcie Szwedki, Niemki, Włocha, portugalskiego małżeństwa, Czeszki, Kanadyjki, Amerykanki czy Brazylijek były prawdziwą otuchą. Spotykając na ścieżkach lub w albergach pielgrzymów z całego świata, zdawałam sobie sprawę, że najpiękniejszym i najskuteczniejszym środkiem porozumiewania się jest uśmiech pomimo zmęczenia i bólu. To jedyny język, który każdy człowiek powinien znać. Mimo starannych przygotowań do pielgrzymki nie wszystko w trakcie niej układa się po myśli. Camino zaskakuje na każdym mijanym zakręcie. Możesz potknąć się o kamień, zmoczyć nogi w ogromnym bajorku, zranić stopy, ale też poczuć słodki smak winogron, ucieszyć się, gdy słońce wreszcie wyłoni się zza chmur, by osuszyć twoje ubrania czy buty, lub ktoś życzliwy podaruje kijki czy zaproponuje zamianę plecaków. Dlatego uważam, że camino jest takie jak życie: czasami pełne niespodzianek, jak pudełko czekoladek, a czasami pełne ciężkich, nisko wiszących chmur. Camino to podróż w głąb siebie. W czasie samotnej wędrówki mnóstwo pytań kłębi się w głowie, to darowany i mistyczny czas na spotkanie z Bogiem ukrytym w urzekającej przyrodzie czy starych wiejskich kościółkach, a także w drugim człowieku. Uważaj, Camino może przeorać duszę. Bueno Camino!

 Zapraszam do obejrzenia małej galerii moich zdjęć. Niestety, wkleiły mi się nie po kolei, nie tak jak chciałam i niezgodnie z kolejnymi etapami camino, ale już nie mam siły bawić się z bloggerem i poprawiać. W oddzielnym poście może o Santiago de Compostela napiszę. Zapraszam!

Odcinek  za Vilar de Pinheiro z obu stron otoczony wysokim kamiennym murem

Albergue w Pedro de Rates (pierwsza noc na Camino)

Odpoczynek

Szlak Camino Frances w Santiago de Compostela niedaleko albergue, w którym się zatrzymałam

Tuż po przekroczeniu granicy portugalsko-hiszpańskiej

Tui

Już niedaleko albergue w Tui

Katedra św. Jakuba w Santiago de Compostela

Kiście winogron osładzały wędrówkę

Kościół w Pedra Furada. Niedzielna pogawędka starszych mieszkanek po mszy

Przebity głaz obok kościoła w Pedra Furada, małym miasteczku portugalskim (450 mieszkańców). Akurat było już po mszy św., gdy tam dotarłyśmy. To od tego głazu pochodzi nazwa miasteczka. Z port.: pedra - głaz, kamień, furada - przebity.

"Pan jest moim Pasterzem, nie brak mi niczego. Pozwala mi leżeć na pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć"

Kogut w Barcelos, symbol Portugalii

Cafe com leite

Wóz małego wędrownego cyrku koło Tamel

Maleńki romański kościół pw. św. Marcina w Balugaes (trzeci dzień)

Placyk ze starym krzyżem przy romańskim kościele pw. św. Marcina w Balugaes

Widok z okna albergue w Ponte de Lima

Kaplica Matki Bożej Śnieżnej w Arco

Przy kaplicy znajduje się bar, w którym można odpocząć i posilić się przed wspinaczką na szczyt Alto da Portela Grande (405 m n.p.m.), a potem zejściem stromą kamienistą ścieżką, ale przez przyjemny sosnowy las