Tutaj mieszkała Wisława Szymborska

Zapraszam do małej galerii z moimi zdjęciami dokumentującymi niedzielny spacer po krakowskich dzielnicach Łobzów i Krowodrza.

W tym bloku mieszkała i zmarła poetka

                                                           ul. Piastowska 46

Jaką była sąsiadką? O tym można przeczytać w krakowskim  "Dzienniku Polskim":

           Zawsze uśmiechnięta, ciepła, życzliwa, a przede wszystkim niezwykle skromna - tak Wisławę Szymborską wspominają sąsiedzi. - Najbardziej ujmowała mnie ta jej niezwykła skromność. Była zwykłą sąsiadką, zawsze miłą, uśmiechniętą i przyjazną. Można było ją zaczepić i porozmawiać, nigdy nikogo nie ignorowała, nigdy się nie denerwowała - mówi Krzysztof Zieliński. 

         - Była zawsze stonowana, ciepła, ludzka. Kiedy jej się z mężem kłanialiśmy, to zawsze odpowiadała uśmiechem i takim głębokim ukłonem. To jest bardzo ważne, bo ludzie się różnie kłaniają, często nie wiedzą, jak ważny jest kontakt wzrokowy i uśmiech. A ona miała piękny uśmiech, którym obdarowywała ludzi, jakby chciała w ten sposób okazać szacunek - dodaje Maria Staszek.

          Sąsiadka opowiada, że noblistka zawsze była bardzo spostrzegawcza, zwracała uwagę na to, co się wokół niej dzieje, obserwowała przyrodę i interesowała się ludźmi. Nigdy nikomu nie dała jednak odczuć, że jest kimś ważniejszym. - Wiele osób cierpi na manię wielkości, lubią się wywyższać. Ale ona nie, nic z tych rzeczy. Dla niej liczył się każdy człowiek - podkreśla Maria Staszek. I wspomina: - Kiedyś mieliśmy dozorczynię, która sprzątała klatki schodowe i porządkowała całe podwórze. Pracowała niezwykle ciężko i bardzo sumiennie. Pani Szymborska napisała o niej piękny artykuł. Nie wymieniła jej z imienia i nazwiska, ale oddała jej hołd. Hołd prostemu, pracowitemu człowiekowi.

          Pani Maria przez ostatnich kilka lat mieszkała dwa piętra nad Wisławą Szymborską. Kiedyś posłaniec z Wydawnictwa Literackiego zostawił u niej przesyłkę, bo nie zastał noblistki w domu. - Pozwoliłam sobie do niej pójść i delikatnie zadzwonić. Nie było jej, więc wzięłam ładną kopertę, napisałam krótki liścik i zostawiłam go w drzwiach. Później słyszę dzwonek do drzwi i widzę: stoi uśmiechnięta pani Wisława i tłumaczy, że chciałaby odebrać przesyłkę. Za to, że przechowaliśmy paczkę podarowała nam czekoladki. To było niepotrzebne, ale niezwykle miłe - przyznaje Maria Staszek.

             Sąsiedzi wspominają, jak spotykali noblistkę, która wracała z kiosku z gazetami czy z małą reklamóweczką z zakupami z pobliskiego targu. - Można ją było spotkać o określonych godzinach, jak sobie spaceruje nieśpiesznym krokiem. To było jak rytuał - mówią.

            Wisława Szymborska w kiosku nieopodal bloku miała założoną teczkę, do której sprzedawczynie odkładały jej gazety. Zwykle sama przychodziła je odbierać. - To była moja najsympatyczniejsza klientka. Zawsze miała czas, żeby porozmawiać i pożartować. Nigdy nie widziałam, żeby na jej twarzy rysowała się jakaś troska. Zawsze przychodziła z uśmiechem - opowiada Ewa Gołda, która obsługiwała noblistkę przez ostatnich 11 lat. - Nie dawała po sobie poznać, że jest wielką poetką. Była niezwykle bezpośrednia i troskliwa. Kiedy moja zmienniczka się rozchorowała, pani Wisława przychodziła i pytała o jej zdrowie. A kiedy sklep miał zostać zamknięty rozpaczała, że nie wyobraża sobie, żeby mogła robić zakupy w innym miejscu i więcej się z nami nie spotykać. Wszyscy ją uwielbiałyśmy, można powiedzieć, że była naszą serdeczną przyjaciółką. 

Źródło: http://www.dziennikpolski24.pl/pl/aktualnosci/kraj/1206554-krakow-wielkiej-poetki.html,0:pag:2,0:pag:1#nav0

 

Alejka spacerowa koło domu noblistki

     [...]  Po otrzymaniu Nobla w jej życiu pojawił się sekretarz Michał Rusinek. Ujął ją już pierwszego dnia, kiedy nie mogąc wyłączyć ciągle dzwoniącego telefonu po prostu przeciął nożyczkami kabel. Choć przez lata poetka i sekretarz zwracali się do siebie na“pan“ i " pan“i, łączyła ich wielka nić porozumienia, zamiłowanie do abstrakcyjnego humoru i podobne postrzeganie świata. Żartowali, bawiąc się codziennością. Gdy np. Michał Rusinek dzwonił do noblistki, mówiąc, że właśnie przyjechał z grupą Japończyków, którzy marzą, by się z nią sfotografować, była pewna, że żartuje. Śmiała się także wiedząc, że to dowcip, gdy tłumaczył, że zapraszającym poetkę na sprzątanie świata odpowiedział, iż mają miotłę, ale używana jest ona w celach komunikacyjnych.

      Michał Rusinek znał położenie każdej książki w mieszkaniu noblistki, a jak wiadomo było ich w trzypokojowym apartamencie bardzo wiele. Nie jest także tajemnicą, że gdy sekretarz coś przeskrobał, za karę otwierał poetce słoiki, z którymi jak powszechnie wiadomo zupełnie sobie nie radziła. Po całym dniu pracy żegnali się zawsze stwierdzeniem, że zrobili kawał nikomu niepotrzebnej roboty. [...]

Agnieszka Malatyńska-Stankiewicz: http://www.dziennikpolski24.pl/pl/magazyny/magazyn-piatek/1206573-kameralne-zycie-noblistki,0:pag:3,0:pag:1#nav0  

 

Krakowskie tramwaje przystrojone flagami z kirem 

Gdy odchodzą z tego świata poeci, zawsze przypomina mi się piosenka, 

którą śpiewa

Edyta Geppert:

Poeci nie zjawiają się przypadkiem
Z niebieskich do nas przybywają stron
Na zawsze niezgłębioną jest zagadką
Dlaczego z nami los swój dzielić chcą
W źrenicach tych posłańców prosto z nieba
Istnienia smutek i marzenia blask
W chaosie ziemskich spraw ich serca wiecznie płoną dając znak
Tym którzy zabłądzili w mgle

Odchodzą tak jak przyszli niespodzianie
Zbyt prędko wypełniają się ich dni
I znów na długo zostajemy sami
Być może trochę lepsi dzięki nim
Bezbronni, samotni w naszym świecie
Tak, jakby niepotrzebni byli już
Odchodzą komedianci, muzykanci i poeci
Sternicy zagubionych naszych dusz

Ich pieśni ptaki w lasach wciąż śpiewają
I wieniec ziół rozsiewa po nich wiatr
Odchodzą stąd, lecz nie, nie umierają
Sumieniem naszym niespokojnym są

A kiedy mój czas także się wyczerpie
Poproszę cicho już ostatkiem tchu
Daj Boże proszę daj nadziei choć iskierkę
Że i ja też nie przypadkiem byłam tu

 

Odkryta w trakcie spaceru, z pewnością

     niedawno otworzona, 

księgarnia "CZYTANIE" 

 przy ul. Królewskiej

Robię jej darmową reklamę:) Dziś, gdy miejskie ulice pustoszeją za sprawą coraz większej liczby banków, warto  mocno wspierać księgarzy, cukierników i innych rzemieślników czy drobnych przedsiębiorców.

Wystawa z kuszącymi cenami

Nie było na wystawie 

                                                                                       tomików  Szymborskiej...

,,,ale był tomik Różewicza:)

 

Księgarnia usytuowana jest prawie na przeciwko 

    niedawno odnowionego wieżowca z piękną mozaiką