Numer jeden wśród majowych nowości

Niedawno, w czasie autorskiego spotkania, jeden z moich ulubionych pisarzy, Marek Nowakowski, zdradził, że wkrótce ma się ukazać jego kolejna książka wspomnieniowa. Wydawnictwo Iskry właśnie zaprezentowało kładkę i zapowiedziało jej ukazanie się już na maj. Cieszę się ogromnie!

 

Tom wspomnień Marka Nowakowskiego obejmuje okres późnych lat czterdziestych do początku pięćdziesiątych XX wieku. To czas kształtowania osobowości przyszłego pisarza, budzenia się fascynacji miastem i tajemniczym życiem części jego mieszkańców – ludzi z marginesu, zaciekawienia ideologią komunizmu, początku studiów i pierwszych prób pisarskich. Szczególnie widoczne w tym zbiorze są charakterystyczne dla twórczości pisarza: dystans do opisywanych zdarzeń, precyzja relacji osiągana minimalnymi środkami artystycznymi, nostalgiczne obserwowanie przemijającego czasu (Iskry).

 

 

 
 Oto relacja z marcowego spotkania:

 

Marek Nowakowski jest równie dobrym gawędziarzem jak pisarzem. Na samym początku spotkania stwierdził, że „człowiek pisze, a gdy już napisze to nie ma nic do powiedzenia” ... po czym zaczął mówić. Autor opowiedział o swoich ostatnich dokonaniach. Zaczął od umiejscowienia w czasie książki pt. ”Pióro”. Czas, kiedy wchodził w warszawskie środowisko literackie, opisywany w tej książce, był to okres chwilowej odnowy po październiku 1956 roku. Czas zmian i nadziei na lepsze. Tytuł książki „Pióro” rozszerzył o podtytuł „Autobiografia literacka”.

Opowiedział o tym jak pisząc wspomnienia ze swej młodości, zaczął sięgać coraz dalej wstecz. Powstały opowiadania: „Uniwersytet”, „Mues”, „Proces poszlakowy”. Te wspomnienia, sięgające czasów dawniejszych niż opisane w „Piórze”, Marek Nowakowski obiecał wkrótce wydać pod wspólnym tytułem „Dziennik podróży w przeszłość". O swoich książkach powiedział, że jest to czas umarły, przeszłość. Mówił jednak o nich jak o czymś wciąż żywym i dla siebie ważnym.

Nawiązując do swoich planów, Marek Nowakowski wspomniał, że ostatnio próbuje pisać o sylwetkach ludzi kultury, ale też i takich, którzy byli dla niego w jakiś sposób ważni i którzy, według niego, powinni zaistnieć we wspomnieniach z tamtych dawnych czasów. Jako kryterium literackie Autor przyjął własną wiedzę o tych ludziach i o faktach, o których pisze. Wśród opisywanych znaleźli się m.in. Leszek Prorok, Zygmunt Kubiak, Felicja Krance czy Paweł Mayewski. [...]

Źródło: blogpress.