O dwóch wybitnych filmach

Dziś parę słów o dwóch filmach, które biją rekordy popularności w polskich kinach mimo wielu przeszkód, jakie musieli pokonać zarówno twórcy, jak i widzowie, aby te dwa filmy mogły powstać i trafić na ekrany. O Układzie zamkniętym i Cristiadzie. Właśnie w takiej kolejności (i to była idealna kolejność) obejrzałam. Myślę, że obydwa można śmiało ze sobą porównywać, gdyż łączy je wbrew pozorom wiele wspólnych cech. Obydwa są porażające w swej wymowie i mistrzowskie pod względem artystycznym. Mają znakomitą obsadę, wzruszają i przypominają, co oznacza wierność wyznawanym wartościom i jaką cenę czasem przychodzi za nie zapłacić. Opowiadają o prawdziwych wydarzeniach i jednocześnie poruszają uniwersalne problemy.



Układ zamknięty ukazuje przede wszystkim współczesne polskie realia, ale nie tylko, gdyż opowiada także o różnych postaciach zła i walce, jaką czasem trzeba stoczyć, by nie dać się mu zwyciężyć, o cierpieniu, bezdennej samotności w obliczu zdeprawowanego aparatu państwowego, ale też o takich wartościach, jak uczciwość i sprawiedliwość. Zło w tym filmie uosabiają urzędnicy państwowi uksztąłtowani w PRL, ale też młodzi ludzie, którzy okazują się do tego stopnia karierowiczami, że zagłuszają swoje sumienie i nie wahają się sięgać po najbrutalniejsze środki, by dopiąć swego celu wspięcia się po drabinie awansów. To film przesiąknięty kafkowskim klimatem. Opowiada o zmaganiach uczciwych przedsiębiorców z bezdusznym systemem państwowym o mafijnych cechach. Niektóre sceny były tak przerażające, że w trakcie seansu odruchowo łapałam się za głowę. Dla równowagi są też w filmie obrazy nasycone liryzmem, prawdziwie przejmujące, np. scena, w której jeden z aresztowanych biznesmenów chodzi tam i z powrotem po celi z różańcem w ręku albo gdy duński przedsiębiorca proponuje uwolnionym biznesmenom polskim pracę w zarządzie swojej firmy. Jedno ze zdań wypowiedzianych przez Duńczyka po angielsku nie zostało, co ciekawe, przetłumaczone... A powiedział on, że w jego kraju nie zostaliby tak potraktowani, gdyż jest to państwo prawa... Za gardło dławiły mnie też obrazy ukazujące losy żon i dzieci bohaterów... Film pod każdym względem świetny! I smutny strasznie, po prostu strasznie, bo o naszym polskim "tu i teraz".

Cristiada z kolei ukazuje, jak olbrzymią siłę daje wiara chrześcijańska. Opowiada też o walce będących u władzy ateistów i masonów z Kościołem katolickim, która w Meksyku w latach 20. ubiegłego wieku przybrała zatrważające rozmiary. Szokujące fakty przedstawia ten film! Obraz przybliża także cechy katolicyzmu meksykańskiego, z którym nasz papież bł. Jan Paweł II był bardzo związany. Piękny i krzepiący film mimo wielu drastycznych scen, które zresztą musiały się pojawić, bo takie były prawdziwe wydarzenia. Po dwuipółgodzinnym seansie licznie zgromadzeni w krakowskim kinie widzowie długo nie wstawali z foteli.

Cristiada jest bojkotowana przez wielkie sieci dystrybutorów w Europie i Ameryce Północnej. W Polsce widzowie domagają się (skutecznie zresztą) włączenia filmu do repertuaru swoich kin. W Krakowie kino Kijów odpowiedziało na apele i umożliwiło zapoznanie się z dziełem. Zachęcam gorąco do obejrzenia tych filmów, póki jeszcze są na dużych ekranach!!!