Przedstawiam pełne czaru, elegancji i głębi opowiadania!
Ze wstępu tłumaczki zbioru, Katarzyny Sonnenberg, dowiedziałam się, że Higuchi Ichiyō (1872–1896) jest ponoć słynną pisarką epoki Meiji (1868–1912). Jej sława (która w końcu dotarła do mnie, z czego bardzo się cieszę) w Japonii sięga 1896 roku, kiedy to Mori Ōgai na łamach pisma krytycznoliterackiego „Mezamashigusa” (Budzik Literacki) określił ją mianem „prawdziwej poetki” (makoto no shijin). Ichiyō to pseudonim, który oznacza "Samotny Liść".
Na podstawie lektury wstępu tłumaczki śmiem twierdzić, że utwory tej pisarki są dla Japończyków tym, czym dla nas twórczość Konopnickiej czy Orzeszkowej (nie porównuję tych pisarek ze względu na poziom i charakter twórczości, ale z uwagi na stosunek narodu do kanonu). Są bowiem przerabiane na zajęciach w trakcie studiów, a wizerunek "Samotnego Liścia" widnieje na jednym z banknotów w Kraju Kwitnącej Wiśni. Ponadto są często zamieszczane w podręcznikach i antologiach oraz przekładane na języki obce. Wśród nich znajduje się Takekurabe, czyli Zabawa w dorosłych – opowiadanie najbardziej znane, tłumaczone na wiele języków i zekranizowane dwukrotnie (w 1924 i 1955 roku).
Ze wstępu tłumaczki zbioru, Katarzyny Sonnenberg, dowiedziałam się, że Higuchi Ichiyō (1872–1896) jest ponoć słynną pisarką epoki Meiji (1868–1912). Jej sława (która w końcu dotarła do mnie, z czego bardzo się cieszę) w Japonii sięga 1896 roku, kiedy to Mori Ōgai na łamach pisma krytycznoliterackiego „Mezamashigusa” (Budzik Literacki) określił ją mianem „prawdziwej poetki” (makoto no shijin). Ichiyō to pseudonim, który oznacza "Samotny Liść".
Na podstawie lektury wstępu tłumaczki śmiem twierdzić, że utwory tej pisarki są dla Japończyków tym, czym dla nas twórczość Konopnickiej czy Orzeszkowej (nie porównuję tych pisarek ze względu na poziom i charakter twórczości, ale z uwagi na stosunek narodu do kanonu). Są bowiem przerabiane na zajęciach w trakcie studiów, a wizerunek "Samotnego Liścia" widnieje na jednym z banknotów w Kraju Kwitnącej Wiśni. Ponadto są często zamieszczane w podręcznikach i antologiach oraz przekładane na języki obce. Wśród nich znajduje się Takekurabe, czyli Zabawa w dorosłych – opowiadanie najbardziej znane, tłumaczone na wiele języków i zekranizowane dwukrotnie (w 1924 i 1955 roku).
