Irlandzki noblista uwięziony na Wawelu

Zdjęcie zapożyczyłam ze strony wydawnictwa Znak

PONIEDZIAŁKI Z ANEGDOTĄ

Postanowiliśmy, że Marie i Seamus Heaneyowie tym razem mieszkać będą prawdziwie po królewsku i udało nam się wynająć dla nich na Wawelu apartament zajmowany niegdyś przez przez generała de Gaulle’a, dla którego ze względu na niecodzienny wzrost wykonano specjalnych rozmiarów łoże. Spuściłem Heaneyów z oka na kilka godzin przed wieczornym występem, powierzając opiekę Adamowi Szostkiewiczowi, który był odpowiedzialny za doprowadzenie ich na czas do Dominikanów. Mija 17.00, publiczność wypełnia już szczelnie krużganki, a Heaneyów ani widu, ani słychu. Zdenerwowany trafiam w tłumie na Adama, który zeznaje, iż Seamus zwolnił go z obowiązków opiekuna, stwierdzając, że poradzą sobie  i sami trafią do Dominikanów. Mijają kolejne nerwowe minuty. Dobrze już po 17. widzę przeciskających się przez tłum Marie i Seamusa. Jego oczy ciskają gromy. Pierwszy raz widzę go tak wściekłego. Przerażony pytam, co się stało. [...] Okazało się, że do apartamentu de Gaulle’a wchodzi się osobną klatką schodową, która po południu została zamknięta. Królewska rezydencja stała się pułapką. Zdenerwowani Heaneyowie, sami w ogromnym gmachu, nie mogąc się w żaden sposób wydostać, nie mając także skąd zadzwonić (nie było jeszcze telefonów komórkowych!), wzywali pomocy przez okno. Nieliczni przechodnie przemierzający dziedziniec wawelski ze zdziwieniem przyglądali się facetowi wykrzykującemu coś w obcym narzeczu z okna na wysokim drugim piętrze. Na szczęście ktoś wreszcie zorientował się, o co chodzi, i sprowadził pomoc.

J. Illg, mój znak. o noblistach, kabaretach, przyjaźniach, książkach, kobietach, Znak, Kraków 2009, s. 212-213.